W 2002 roku obok domu pielgrzyma i plebanii stanął jedyny na terenie Sanktuarium budynek drewniany. To dawna leśniczówka w Marculach, przewieziona i przystosowana do nowego zadania. W swej prostocie zachowała urok polskiego dworku. Przed wejściem do domu, w pięknie wykonanym z drewna zadaszeniu, można oglądać stare maszyny rolnicze i pojazdy konne. W pięciu pomieszczeniach domu znalazły miejsce przedmioty dawnej sztuki użytkowej i sakralnej, wszystko co służyło dawniej ludziom. Zgromadzone przedmioty ułożono tematycznie: w naszej ziemi, w domu, przy pracy i modlitwie. Podczas budowy zapory na Świślinie, ziemia odsłoniła swe tajemnice. Na wielu głazach można zobaczyć odciski zwierząt i roślin sprzed milionów lat. Wraz z innymi wykopaliskami są eksponowane w jednym z pomieszczeń. W dwóch izbach zebrany jest sprzęt domowy, wyroby gliniane, kołowrotki, krosna i różne przedmioty użytku domowego. Dzieci i młodzież oglądając te pamiątki przeszłości, dowiadują się jak żyli ich dziadkowie. Sala poświęcona przedmiotom kultu religijnego, posiada duży zbiór oleodruków, uszkodzonych krucyfiksów, szat liturgicznych, modlitewników, medalików i starodruków. Ostatnia izba ma piękną nazwę „ślad dobrego człowieka” i ukazuje postać księdza Marcina Popiela, zasłużonego kapłana Ziemi Świętokrzyskiej. Zbiory muzeum, to owoc troski księdza Kustosza Czesława Wali i księdza Andrzeja Wróblewskiego o zachowanie pamięci o naszej kulturze i tradycji religijnej. Dziedzictwo kulturowe Polaków pięknie harmonizuje w Sanktuarium z krzewieniem wiary.
